Dodatki wzmacniające
Wszystkie te produkty są jak najbardziej wskazane w momencie pojawienia się deficytów żywieniowych lub w przypadku większego zapotrzebowania organizmu, wynikającego z intensywności treningowej.
Oczywiście z konia pociągowego nie da się zrobić konia wyścigowego, a genetyczna dyspozycja decyduje o wydajności i sprawności organizmu.
Mądre i różnorodne żywienie musi zaspokajać codzienne zapotrzebowanie organizmu na podstawowe i egzogenne składniki odżywcze. Dotyczy to metabolizmu, mającego na celu utrzymanie podstawowych funkcji życiowych, metabolizmu energetycznego oraz metabolizmu budulcowego, i to w taki sposób, że z zewnątrz należy dostarczyć organizmowi te wszystkie substancje, których sam nie jest w stanie wyprodukować. Te substancje czynne jak witaminy, minerały, pierwiastki śladowe, egzogenne kwasy tłuszczowe, egzogenne aminokwasy, substancje witaminopodobne i substancje balastowe oraz nośniki energii jak węglowodany, tłuszcze i białka, muszą dotrzeć do organizmu w odpowiedniej ilości. W okresach większego zapotrzebowania na te właśnie substancje czynne można dodatkowo podawać dostępne na rynku koncentraty spożywcze.
Jeśli organizm jest w spoczynku, proces ten trwa maksymalnie do pół godziny. Przy dłuższym wysiłku fizycznym mocno spada udział świeżo dostarczonej organizmowi glukozy w stosunku do całościowego udziału węglowodanów w procesie metabolicznym. Jeśli organizm przyjmuje elektrolit w stężeniu mniejszym niż ma go organizm, to woda wędruje do komórek, aby rozcieńczyć ten roztwór i aby znowu powstał roztwór izotoniczny z odpowiednią zdolnością resorpcyjną.
W przypadku dostarczenia organizmowi roztworów hipertonicznych, czyli roztworów o wysokim stężeniu, organizm wytrąca dodatkowe płyny ustrojowe, aż osiągnie odpowiednią izotonię. Roztwory hipotoniczne i hipertoniczne opóźniają więc proces wchłaniania, a te hipertoniczne dodatkowo pobudzają pragnienie. Jeśli priorytetem jest dostarczenie organizmowi wody, najlepiej pracować z roztworami hipotonicznymi. Roztwory jonowe z jonami magnezu, potasu, fosforanów, chlorków i wapnia powinny zawierać także trochę glukozy i ewentualnie witaminy B1, ponieważ glukoza przyspiesza proces wchłaniania i sama dostarcza energii. Ale zawartość glukozy nie może być zbyt wysoka, ponieważ mogłaby spowodować hiperglikemię (mocno podwyższony poziom cukru w krwi). To skutkuje wytrącaniem insuliny, a następstwem tego procesu jest z kolei niebezpieczny spadek poziomu cukru w krwi, czyli hipoglikemia.
Powyższe rozważania dotyczą zarówno ludzi jak i gołębi. Żywienie gołębi powinno pod względem fizjologicznym odpowiadać żywieniu biegaczy na średnim lub długim dystansie. Trochę więcej białka można podawać gołębiom wtedy, gdy mają przed sobą kilkudniowy transport. Szczególną ostrożność trzeba zachować przy mineralnych suplementach diety, ponieważ organizm gołębia obchodzi się bardzo oszczędnie z minerałami i nie traci ich w procesie pocenia. Gołębie walczą raczej z utratą wody oddychając z otwartym dziobem.
Wytrenowane gołębie potrafią także zbudować większe rezerwy glikogenowe (cukier złożony) w muskulaturze piersiowej i grzbietowej. Regeneracja wyczerpanych magazynów glikogenowych i magazynów tłuszczowych po wykonanej pracy odbywa się w dwóch etapach: po 12-24 godzinach gołębie mogą znowu przystąpić do lekkiego programu treningowego; po 48 godzinach są całkowicie gotowe do treningu. Karma węglowodanowa, czyli tzw. lekka karma, bardzo szybko uzupełnia zapasy glikogenowe. Dopiero dzień później można podać białko. Hodowca musi ocenić, w zależności od trudności przebytego lotu, jak długo i w jakich ilościach podawać gołębiom proteiny. Im bliżej termin następnego lotu konkursowego, tym więcej białka w karmie, aż do osiągnięcia pułapu 15-20%. Zbyt duże dawki proteinowe bezpośrednio przed lotem to niepotrzebna utrata energii i obciążenie procesu przemiany kwasu moczowego, ponieważ organizm nie potrafi magazynować białka.
To tylko fragmenty artykułu. Cały znajdziecie w 07 / 2015 numerze magazynu ?Złoty Gołąb?